Brazilië: net als Jezus is hij visser van mensen

8/03/2022 Leuven – Meer dan 600 kilometer scheiden Santa Isabel do Rio Negro, een stadje aan een rivier diep in het Amazonegebied, van het seminarie van Sint-Jozef in Manaus. De twee steden zouden in verschillende werelden kunnen zijn.

Het was in dat rivierstadje dat Rolissons reis naar het seminarie begon. Zijn herinneringen aan zijn dagen in het Amazonegebied zijn nog steeds zeer aanwezig. “Ik ben geboren in Manaus, maar mijn moeder was te jong om voor mij te zorgen en ze had financiële problemen, dus werd ik naar mijn grootouders in Santa Isabel do Rio Negro gestuurd. Mijn grootouders waren vrome katholieken. Ze konden nauwelijks lezen of schrijven, maar we baden elke dag, dachten na over het Evangelie, baden de Rozenkrans en gingen elke zondag naar de Mis,” herinnert hij zich.

Een van zijn levendigste herinneringen is dat hij met zijn grootvader ging vissen. De rivier was alles voor de gemeenschap, de toegangsweg, een plaats van recreatie, maar bovenal van leven en levensonderhoud. Omdat ze zich geen buitenboordmotor konden veroorloven, peddelden ze naar nabijgelegen eilanden en visten daar urenlang om het gezin van voedsel te voorzien.

Rolisson was pas twaalf toen hij, liggend op een hangmat met zijn grootmoeder, haar vertelde dat hij priester wilde worden. “Ik wilde priester worden vanwege de gewaden en het ritueel; ik was erdoor betoverd,” geeft hij toe.

Toen zijn vrienden dit wisten, werd hij geplaagd en zette hij zijn droom opzij. Zijn tienerjaren waren gevuld met fouten: buitensporig feesten, alcohol- en drugsmisbruik en romantische escapades. Hij stopte met het praktiseren van zijn geloof en met er veel aan te denken, maar zijn grootouders waren er altijd voor hem. “Op dat moment kon ik hun teleurstelling in mij niet begrijpen. Deze ervaringen waren echter ook belangrijk en ik heb het gevoel dat ik nu in een betere positie ben om andere jonge mensen in soortgelijke situaties te bereiken,” zegt hij.

Uiteindelijk verhuisde hij naar Manaus om verder te studeren en bij zijn moeder, broers en zussen te gaan wonen. Ironisch genoeg was deze verhuizing, weg van zijn katholieke grootouders, wat hem weer op het pad naar de Kerk bracht. “Mijn moeder, broers en zussen zijn evangelisch. Zij stelden mij vragen over mijn katholieke geloof, maar ik was niet in staat om ze te beantwoorden. Dus ging ik op zoek en ontdekte een gemeenschap in de buurt van mijn huis. Ik raakte betrokken en sloot me aan bij een jeugdgroep.”

Hij ging ook studeren en kreeg uiteindelijk een baan, maar het gesprek met zijn grootmoeder bleef in zijn achterhoofd zitten en kwam nu terug. Omdat hij het leven in de afgelegen gebieden van het Amazonegebied had meegemaakt, wist hij beter dan de meesten hoezeer deze gemeenschappen priesters nodig hebben. “Sommige van deze gemeenschappen krijgen maar één keer per maand of één keer per jaar een priester op bezoek. Hij komt, viert de Mis en keert dan terug naar de stad. Dit is een van de redenen waarom ik priester wil worden, om de sacramenten en het Evangelie naar deze mensen te brengen, om in hun behoeften te voorzien,” zegt hij.

Die laatste stap zetten was moeilijk. Het moeilijkste was het opgeven van een vaste en veelbelovende baan voor de onzekerheid van het seminarieleven. In deze regio van Brazilië waar banen schaars zijn en armoede hoogtij viert, is ook de Kerk arm en moeten seminaristen door giften worden ondersteund. Via haar weldoeners levert Kerk in Nood een belangrijke bijdrage aan deze vorming. Het huidige hoofd van het seminarie van Sint-Jozef, pater Zenildo Lima, zegt dat dit ertoe heeft geleid dat de plaatselijke Kerk het begrip synodaliteit beter is gaan begrijpen.

“Synodaliteit betekent dat we allemaal samen op dezelfde weg zijn. We praten dus niet over een project dat we van een afstand steunen, maar we maken er zelf deel van uit. Het is in dienst van de plaatselijke bevolking, maar het is ook in dienst van mij. Deze mensen zijn niet alleen het voorwerp van mijn hulp, het zijn mensen bij wie ik betrokken ben, via het synodale leven van de Kerk,” legt hij uit.

Het seminarie telt nu veel studenten, waaronder vertegenwoordigers van verschillende inheemse gemeenschappen die zullen helpen de taal van het Evangelie aan te passen aan hun eigen sociale en culturele realiteit.

Ondertussen blijft Rolisson ontroerd telkens als hij passages uit de evangelies leest die betrekking hebben tot de visserij. “Zoals Jezus langs de randen van het Meer van Galilea liep en Zijn leerlingen, eenvoudige mensen, opriep om vissers van mensen te zijn, zo roept hij ons en de gemeenschappen langs de rivier op om Zijn leerlingen te zijn en het Evangelie te verkondigen.”

Zoals elke visser materiaal nodig heeft om zijn vak uit te oefenen, zo hebben deze nieuwe vissers, die geroepen zijn om het Amazonegebied te evangeliseren, dat ook nodig. Van hun vorming tot meer materiële goederen, zoals moderne boten om hun kuddes beter te kunnen bereiken. Dit is precies waarin Kerk in Nood voorziet.

“Ik wil alle weldoeners van Kerk in Nood bedanken voor hun hulp en hen ook vragen ons te blijven helpen. Op deze manier krijgen we steeds meer priesters voor ons Amazonegebied en voor de hele wereld. We kunnen de Eucharistie en het pastoraal werk naar de meest afgelegen plaatsen brengen,” zegt Rolisson Afonso.

Bekijk hier de video:

Uw gift wordt voor deze of gelijkaardige projecten en voor de pastorale opdracht van Kerk in Nood gebruikt.
Mededeling op uw overschrijving: 212-02-79 Brazilië