Hij vluchtte voor God tot hij besefte dat geluk bij de Heer ligt.

22/03/2022 Leuven – Elie Abu Younes groeide op in een grotendeels christelijke stad in de prachtige Bekavallei in Libanon. Hij heeft aangename jeugdherinneringen, een heerlijke familiesfeer en een leven waarin de Kerk centraal stond. “Ik groeide op in een gezin dat toegewijd was aan het christendom en aan de Kerk, in het bijzonder de Heilige Mis”, zegt hij in een interview met Kerk in Nood.

Zijn ouders moedigden hem aan om lid te worden van christelijke jeugdgroepen en hij leefde een levendig leven in geloof totdat hij naar de universiteit in Beiroet vertrok. Eenmaal daar studeerde hij de specialisatie optometrie en groeide er een nieuwe passie in hem. “In het begin wist ik niet veel over dit beroep, maar tijdens mijn studie werd ik er gepassioneerd door. Na mijn studie heb ik drie jaar gewerkt, maar ook al was het een succes en hield ik van werken, er was altijd een lege plek in mijn hart en niets kon die vullen. Er ontbrak iets.”

Zou dit een roeping tot het priesterschap kunnen zijn? De gedachte kwam bij hem op, maar het beangstigde hem zo erg dat hij er negatief op reageerde. Hij herinnert zich dat hij als jongeman deze roeping altijd negeerde. “Van jongs af aan had ik het gevoel dat dit het leven was dat ik wilde, een leven dicht bij Jezus, om Hem meer te leren kennen, maar ik dacht dan: ‘Nee, niet ik’. Ik dacht dat ik het niet verdiende om deze roeping te hebben en dit maakte me bang om ja te zeggen.” Deze houding leidde tot weerspannigheid. “Ik liep weg en gedurende twee of drie jaar vluchtte ik voor de Heer.”

Elie ging niet meer naar de kerk en hij stopte zelfs met bidden. “Tijdens die vluchtjaren probeerde ik op alle mogelijke manieren mijn geluk te bereiken, maar niets hielp. De leegte in mij groeide alsmaar meer.” God bleek echter meer volhardend te zijn dan deze jonge Libanees.

Toen de pandemie uitbrak, stopte het werk en ging Elie naar huis. Zoals zovele anderen, bracht hij zijn tijd door met films kijken. “Ik keek naar een film over paus Franciscus en over het aftreden van paus Benedictus en een vreemd gevoel kwam in mij op. Ik ging naar een kerk om te bidden, maar ik kreeg geen antwoord van de Heer. Dus ging ik met een priester praten en hij moedigde me aan om naar het seminarie te gaan.”

In tegenstelling tot eerdere keren, was hij deze keer niet bang. “Ik herinnerde me toen hoe gelukkig ik was geweest in mijn kinder- en tienerjaren, toen ik dicht bij Jezus was. Toen was ik een volwaardig mens. Het zette me aan het denken: ‘Waarom wandel ik niet weer met Jezus en kijk ik wat Hij wil? Ik zou gelukkig kunnen zijn met Hem aan mijn zijde. Er is geen geluk zonder de Heer’. Ik zei tegen Hem: ‘Uw wil geschiede, niet de mijne. Vanaf nu is mijn wil de Uwe’.”

Elie ging naar het seminarie en voelde onmiddellijk een verandering. “Ik had mijn hele leven gewerkt om van die leegte af te komen en dat lukte mij niet. Plots verdween die in een oogwenk zonder dat ik iets deed. Die ervaring verzekerde me dat dit mijn roeping is, dat dit mijn weg is, om met Jezus te wandelen en dat dit mijn geluk is. Om gelukkig te zijn moet een mens met de Heer wandelen en met Hem wandelen betekent Zijn wil doen. Als het Zijn wil was dat ik priester zou worden, dan aanvaard ik Zijn wil.”

Het gevoel van vervulling en van zijn weg teruggevonden te hebben, doet niet alle problemen verdwijnen en helaas zit Libanon momenteel vol met problemen. De torenhoge inflatie, het gebrek aan banen en het politieke getouwtrek, hebben het leven van Libanezen van alle etnische groepen en geloofsovertuigingen zeer moeilijk gemaakt. Het kost bijvoorbeeld ongeveer een half maandsalaris, als men het geluk heeft een baan te hebben, om een auto met benzine te vullen. Tussen huur en brandstof blijft er weinig over.

De armoede heeft veel christenen ertoe gebracht Libanon te ontvluchten, maar degenen die in het land van hun voorouders zijn gebleven, hebben geestelijke steun nodig, zegt Elie. “De mensen hebben de priester nodig om hen bij te staan, om hen te helpen vol te houden in dit land. Wanneer de priester achter zijn volk staat, zal de Kerk in Libanon blijven.”

Door de economische situatie kunnen echter veel seminaristen alleen hun opleiding blijven doen dankzij de steun van weldoeners. “In deze economische situatie kunnen onze ouders niet helpen”, zegt Elie, “dus we hebben uw steun en uw gebeden nodig.”

“Dank u, Kerk in Nood, voor uw steun aan de seminaristen in Libanon in deze moeilijke tijden”, zegt de man die probeerde weg te lopen van God, maar uiteindelijk zijn leven aan Hem overgaf.

Bekijk hier de video:

Uw gift wordt voor deze of gelijkaardige projecten en voor de pastorale opdracht van Kerk in Nood gebruikt.
Mededeling op uw overschrijving: 326-02-79 Libanon